یادگیری

یادگیری کارکردیست که با آن، دانش، رفتار ها، توانمندی ها یا انتخاب های نو یا موجود به ترتیب درک یا تقویت و اصلاح میشوند، که شاید به یک تغییر بالقوه در ترکیب داده ها، عمق دانش، رویکرد یا رفتار نسبت به نوع و گستره ی تجارب منجر شود. توانایی یادگیری در دسترس انسان ها، جنبندگان و گیاهان و انواعی از ماشین ها قرار دارد. روند یادگیری در طول زمان، منحنی یادگیری را دنبال مینماید. یادگیری به صورت آنی انجام نمیشود، بلکه بر پایه دانسته های گذشته رشد میکند. بر همین پایه، دید ما یادگیری میتواند در راستای یک روند تعریف شود تا مجموعه ای از دانش شیوه ی انجام و گزاره هایی بر مبنای واقعیت باشند. یادگیری در نهایت به تغییراتی می انجامد که معمولا دائمی هستند.

یادگیری از طریق موبایل چیست و چه مزایایی دارد؟

یادگیری سیار (به انگلیسی: mobile learning) نظریهٔ جدیدی است که به تازگی در مجامع آموزشی مطرح شده است. قدیمی ترین تعریفی که از یادگیری سیار وجود دارد را کلارک کوین(۲۰۰۰)، ارائه داده است. از نظر وی یادگیری سیار نقطه تلاقی وسایل کامپیوتری سیار و یادگیری الکترونیکی است. این یادگیری باعث می‌شود تا شما در هر زمان که بخواهید به منابع دسترسی پیدا کنید. ظرفیت جستجوی بالا، تعاملات غنی، حمایت قوی از یادگیری مؤثر و ارزیابی مبتنی بر عملکرد، از ویژگی‌های دیگر یادگیری سیار است. به عبارتی یادگیری سیار، یادگیری الکترونیکی است که مستقل از زمان، مکان و فضاست.

مزایای یادگیری از طریق موبایل

• تلاش برای ایجاد جوامعی بدون معضل بی سوادی در شهرها و روستاها
• اجتناب از بی سوادی در کشورهای پرجمعیت و فقیر که قادر به تهیهٔ محیط‌های آموزشی، تجهیزات و امکانات زیربنایی نیستند
• افزایش فرصتهای مطالعهٔ پاره وقت و به تعبیر دیگر مطالعهٔ در حال کار
• اتصال نواحی روستایی که قادر به دریافت یادگیری الکترونیکی نیستند به جامعهٔ یادگیری سیار
• صرفه جویی در هزینه از نظر پرداخت هزینه‌های اجاره یا خرید مکان‌های آموزشی
• صرفه جویی در زمان و انرژی
• ارائه فرصت ادامه تحصیلات عالی به زنان خانه دار و بچه دار
• تلاش برای ریشه کنی نارسایی‌های آموزشی
• مرتفع کردن مشکل نقص تدریس مربیان و مدرسین
• افزایش ارتباطات و مشارکت به ویژه ارتباطات فرد به فرد
• کاربرد وسایل و ابزارهای آموزشی سبک و قابل حمل
• کسب دانش و مهارتهایی که در یک منطقه یا کشور وجود ندارد، از طریق اتصال به مناطق یا کشورهای دیگر
• تعیین نیازهای آموزشی مناطق مختلف بصورت فراگیر و ارائه مواد یادگیری منطبق با آن نیازها
• تشویق و ترویج یادگیری مشارکتی در کلاس
• کارآمد ساختن و تسهیل فرایند یادداشت برداری و یادداشت سازی
• تسهیل بازیابی اطلاعات و یادداشتها در هر زمان ومکان جهت تأمل و بازنگری بیشتر
• تلاش در کاهش بحران خشونت و تبعیض در مراکز آموزشی
• جلوگیری از مشکل مردود شدن دانش آموزان
• افزایش رغبت دانش آموزان به تحصیل و فضای مدرسه
• افزایش تعامل بین یادگیرندگان با یکدیگر و با اساتید و اساتید با یکدیگر
• حمایت از یادگیری مادام العمر و خود هدایت شده
• دسترسی به مواد ومحتوای یادگیری در هر زمان ومکان
• هزینهٔ پائین دستگاه‌های سیار نسبت به سایر دستگاه‌های مورد استفاده در یادگیری

تدریس کارآمد چگونه تدریسی است؟

با سلام و عرض ادب خدمت دوستان محترم وبلاگی ام. خیلی خوشحالم که مجدد در خدمتتان هستم.  وقتی به کتب معتبر روان شناسی تربیتی و همچنین به عقاید معلمان و اندیشمندان حوزه تعلیم و تربیت برخورد می کنیم، همواره با بحث«تدریس کارآمد» برخورد می کنیم. به راستی تدریس کارآمد و اثربخش چگونه تدرسی است؟ کدام تدریس را می توانیم کارآمد تلقی کنیم؟
به نظر می رسد که هر منبع و هر اندیشه ای، تدریس کارآمد را از یک منظری می بیند. یکی از بعد مدیریت کارآمد کلاس درس، یکی از بعد شادابی و نشاط تدریس، یکی از بعد ارزشیابی بهتر یادگیری دانش آموزان...
اما همگی اینها از رابطه ی مؤثر و مفید بین معلم و دانش آموز سخن می گویند. اگر از بعد نظام رفتارگرایی به تدریس کارآمد نگاه کنیم، به نظر می رسد، تدریس کارآمد، تدریسی باید که معلم بتواند همگی محتوا را انتقال دهد و هر مبحث را ارزشیابی کند و نمرات کسب شده توسط دانش آموزان را مورد ارزیابی قرار داده تا نمرات بالا، تدریس کارآمد را رقم زند!
اگر از بعد نظام ساختن گرایی/سازنده گرایی به بحث نگاه کنیم متوجه خواهیم شد که تدریسی کارآمد است که معلم همچون راهنمای در حاشیه باشد و دانش آموزان به کسب دانش و طراحی ساخت ذهنی خود بپردازند و معلم فقط در صورت نیاز و در صورت لزوم، فقط راهنمایی کند.
به راستی ما از کدام نظریه ی روان شناسی تربیتی در تدریس خود بهره مند هستیم؟!

چه چیزهایی یک آموزگار خوب را به وجود می‌آورند؟

وقتی حوزه‌های مختلف روان‌شناسی و همچنین متون مربوط به علوم تربیتی را مطالعه می‌کنیم، به بحثی می‌رسیم با این مضمون: «تدریس علم است یا هنر؟» چنین بحث‌هایی در مبانی علوم تربیتی و روان‌شناسی تربیتی به‌مراتب مشاهده می‌شود. اما حقیقتاً پاسخ این پرسش چیست؟ اگر تدریس را فقط هنر بدانیم، پس آموزگاران خوب، همواره به‌صورت یک آموزگار از مادر متولد می‌شوند؟ و اگر تدریس را تنها علم بدانیم، پس تفاوت بین آموزگاران در چیست؟ چرا یک عده از آموزگاران به‌راحتی می‌توانند با دانش آموزان خود ارتباط برقرار سازند و عده‌ای دیگر نمی‌توانند تدریس اثربخش داشته باشند؟ اگر تفاوت بین این آموزگاران در سواد و آگاهی از موضوعات درسی است، باز هم در تدریس آموزگارانی که ازلحاظ سواد و آگاهی باهم برابر هستند، تفاوت‌هایی مشاهده می‌شود. به‌راستی پاسخ این پرسش چیست؟
انگیزه درونی، همواره عاملی برای به حرکت درآوردن انسان است. علاقه و میل به تدریس همواره در ایجاد یک تدریس خوب، نقش اساسی داشته است. در کنار این علاقه و انگیزه درونی، آگاهی از محتوای درسی و یادگیری راهبردهای تدریس اثربخش، باعث می‌شود تا تدریسی خوب به بار آید. پس در پاسخ به این پرسش که تدریس علم است یا هنر؟ خواهم گفت تدریس هم علم است و هم هنر. یعنی در یک تدریس، هم علاقه و میل باطنی برای تدریس نیاز است و هم آگاهی از راهبردها و منابع علمی تدریس؛
چگونه می‌توانیم یک آموزگار خوبی باشیم؟
آموزگار خوب شدن نیازمند مهارت‌هایی است. این مهارت‌ها عبارت‌اند از:

آگاهی از موضوعات درسی:
اولین شرط یک تدریس خوب این است که آموزگار به محتوای درسی تسلط داشته باشد. وقتی‌که موضوعات درسی اطلاعاتی نداشته باشم، چگونه می‌توانم محتوا را به دانش آموزان انتقال دهم؟ یک آموزگار خوب، قبل از ورود به کلاس درس، محتوای درسی را به‌خوبی بررسی کرده و در خصوص مهارت‌های حل مسئله، به تفکر می‌پردازد.

تسلط داشتن بر مهارت‌های تدریس:
اگر یک آموزگار به محتوای درسی تسلط پیدا کرده باشد، می‌تواند تدریس خوبی را رقم زند؟ شما همیشه معلمانی داشته‌اید که باآنکه تحصیلات خود را از دانشگاه‌های معتبر و سراسری سپری کرده بودند اما نمی‌توانستند محتوا را به شما منتقل کنند. پس در کنار آگاهی و آشنایی با محتوای درسی، باید به مهارت‌های تدریس و شیوه‌های انتقال مؤثر محتوا آگاهی داشت. اسلاوین در تأیید این سخن می‌نویسد: «آموزش به این سادگی نیست که یک نفر با دانش بیشتر، این دانش را به دیگری منتقل کند. اگر بازگویی «آموزش» بود، در این صورت، وجود کتاب روان‌شناسی تربیتی و نظریه‌های تدریس، غیرضروری خواهد بود. در عوض، آموزش مؤثر استفاده از چندین راهبرد را می‌طلبند».

آگاهی از ویژگی‌های یادگیرندگان:
 باید در دانش آموزان خود، انگیزه‌ای ایجاد کنیم که بتواند مطالب را به‌راحتی یاد بگیرد و در یادگیری محتوا، از خود علاقه نشان دهد. اگر از ویژگی‌ها و نیازهای دانش آموزان اطلاعاتی نداشته باشیم، نمی‌توانیم تدریس خوبی را رقم زنیم.
اسلاوین در کتاب روان‌شناسی تربیتی خود، مراحلی را برای تدریس اثربخش در نظر گرفته است که صورت تصویر زیر، تقدیم می‌گردد: