ارزشیابی، بعد اصلی در تعیین کارآمدی تدریس و میزان یادگیری دانش آموز می باشد. ارزشیابی است که به ما می گوید کدام مرحله از تدریس نیازمند تصحیح و کدام مرحله نیازمند اجرا می باشد. ارزشیابی از عملکرد دانش آموز یا به اصطلاح ارزشیابی از میزان تسلط دانش آموز به یادگیری محتوای جدید باید با ویژگی های روانی ، عاطفی، ساخت شناختی دانش آموز هماهنگ باشد. ابتدا باید تعیین کنیم که دانش آموز ما در چه سنی قرار دارد و چه محتوایی را می خواهد یاد بگیرد.
ارزشیابی کمی که همگام با بنیان رفتارگرایی بر سیستم تعلیم و تربیت ایران تسلط داشت آرام آرام از حالت تسلط خارج می شود. شاید بتوان گفت در آینده ای نه چندان دور ارزشیابی کمی تماماً از سیستم تعلیم و تربیت ایران رخت بندد و همپای آن، نظام معلم سالاری از کلاس درس که برگرفته از اصول رفتارگراییست حذف شود.ما به دنبال ارزشیابی هستیم که:
1- مخاطب سنج خوبی باشد.
2- مبتنی بر ویژگی های دانش آموز باشد.
3-دانش آموز از اجرای آن احساس آرامش کند.
4- ابزارهای آن متنوع و گوناگون باشد.
5-در موقعیت های مختلف بتواند یادگیری دانش آموز را بسنجد.
6- مبتنی بر عملکرد دانش آموز باشد.
7-با زندگی روزمره مردم تعامل خوبی داشته باشد.
به نظر می رسد ارزشیابی که بتواند تا حدودی این ویژگی های مذکور را داشته باشد، ارزشیابی کیفی - توصیفی است که چند سالی به صورت آزمایشی اجرا گردید و البته به دلیل آشنایی اندک با دانش و مبانی آن توسط همکاران، مشکلاتی در اجرا رخ داد اما مزایا و پیامدهایی به دنبال داشت که این پیامدها از کتاب صفر تا بیست ارزشیابی برای یادگیری آقای قره داغی ذکر می گردد:
1- ایجاد نگرش مثبت به مدرسه
2-بهبود مهارتهای اجتماعی
3-بهبود نگرش در یادگیری دروس اساسی
4- تسهیل شرایط ارتقا و جلوگیری از تکرار نا معقول
5- تقویت اعتماد به نفس دانش آموزان
6- تقویت خودباوری و اعتماد به نفس در معلمان برای پیگیری برنامه های تحولی
7- تولید ادبیات غنی در زمینه ارزشیابی تحصیلی
8- کاهش اضطراب نامطلوب ناشی از امتحانات مکرر و پایانی
همواره موفق و پاینده باشید.
امین جوانمرد
