روز درختکاری بود که به سایت مقام معظم رهبری سر زدم. دیدم تصویر غرس درخت توسط حضرت آقا را در سایت قرار داده‌اند. بیانات ایشان را خواندم. در متن به جمله ای رسیدم که حضرت آقا گفته بودن، گیاه و درخت، مایه برکت زندگی بشر است.
کاش همهٔ ما به این جمله حضرت آقا، اعتقاد قلبی داشتیم. وقتی‌که در روزهای تعطیل به جنگل می‌روم و یا از جاده به سمت طبیعت تالش نگاه می‌کنم، دلم می‌گیرد. در مقالات خوانده بودم که جنگل‌های تالش دارای انواع گونه‌های مختلف گیاهی و جانوری است؛ اما الآن چندین گونهٔ گیاهی و جانوری در جنگل‌های تالش از بین رفته‌اند. به‌راستی این موجود دوپا با خود و طبیعت چه می‌کند؟
طبیعت یک موهبت الهی است که خداوند آن را برای استفاده انسان پدید آورده است تا انسان با استفاده درست و بهینه از آن، زندگی سعادتمند را برای خود رقم زند؛ اما همین انسان به‌جای استفادهٔ درست، طبیعت را دستخوش تغییراتی می‌کند که نه برای انسان بلکه برای سایر موجودات هم دیگر قابل‌استفاده نخواهد بود.
 در یکی از خبرها خواندم که در هر دو ثانیه، جنگلی به وسعت یک زمین فوتبال آتش می‌گیرد. این خبر بسیار دردناک است. چگونه انسان به خود این اجازه را می‌دهد تا این نعمت الهی را از بین ببرد؟ در تالش درختی همچون سرخدار، نگین جنگل‌های تالش بوده است. به این درخت در زبان تالشی، «سْردُور» می‌گویند. در یکی از مجلات خواندم که درخت سرخدار، نگین جنگل‌های تالش بوده است. از برگ این درخت ماده‌ای ترشح می‌شود به نام تُوکسین که برای تولید داروی ضد سرطان مورداستفاده قرار می‌گیرد.
متأسفانه گونهٔ درخت سرخدار و هزاران نوع از گونه‌های دیگر، از جنگل‌های تالش از بین رفته‌اند و سایر گونه‌ها نیز در معرض نابودی هستند. طبیعت را گذشتگان حفظ کرده و به ما هدیه داده‌اند تا با استفاده بهینه از آن، این طبیعت را به آیندگان نیز هدیه دهیم؛ اما آن‌طور که مشاهده می‌شود، دیگر طبیعتی وجود نخواهد داشت که به آیندگان هدیه دهیم.
کاش کمی دلمان برای طبیعت می‌سوخت...