وقتی که بدون هیچ مقدمه ای، به تدریس بپردازیم، دانش آموزان نمی توانند در یادگیری موفق شوند. علت این امر نیز مشخص است. همه ی ما برای انجام کاری به یک محرک درونی و یا بیرونی نیازمندیم تا در ما «انگیزه» و «شوق» حرکت و انجام کار را ایجاد کند. انسان ها بدون انگیزه و بدون داشتن هدف، نمی توانند موفق شوند. آموزگار هنگام شروع یک درس، باید آمادگی ذهنی در دانش آموزان ایجاد کند: «من آماده‌ام تا کار را شروع کنم‏(اسلاوین، 1385، ص 262). من علاقه دارم اطلاعات یا مهارت‌های مهمی را که قرار است آموزگار ارائه دهد، یاد بگیرم و درباره آنچه یاد خواهم گرفت نظری اجمالی دارم». این آمادگی ذهنی را به چند طریق می‌توان ایجاد کرد:
اولاً، آموزگاران باید دانش آموزان را ملزم کنند سروقت در کلاس حاضر شوند و باید بلافاصله درس را شروع کنند. این نوعی احساس جدی بودن هدف ایجاد می‌کند که با شروع نامنظم از دست می‌رود.
ثانیاً، آموزگاران باید کنجکاوی یا علاقه دانش آموزان را به درسی که قرار است یاد بگیرند، برانگیزند.
سرانجام اینکه، آموزگاران هنگام شروع یک درس باید به دانش آموزان نقشه مسیری از جایی که درس قرار است برود و آنچه آن‌ها درنهایت یاد خواهند گرفت، بدهند. به‌طورکلی معلوم شده است که بیان کردن اهداف درس، دستیابی دانش آموزان را به این اهداف افزایش می‌دهد (گرونلاند،2000). ارائه چکیده درس به دانش آموزان قبل از شروع تدریس نیز به آن‌ها کمک می‌کند اطلاعات تازه را جذب کنند (بلیف،2000).