مقدمه پروژه پایانی دوره تربیت معلم(کارنمای معلمی)

مقدمه
 یکی از مواردی که همواره مورد تأکید حوزه‌های مختلف روان‌شناسی و جامعه‌شناسی قرار می‌گیرد، بحث جامعه‌پذیری  یا اجتماعی شدن است. هجوم و نفوذ فرهنگ‌های مختلف غربی و شرقی به بدنه  فرهنگ اصیل ایرانی-اسلامی نیز از دغدغه‌های مهم مسئولان امر فرهنگ است. جامعه‌پذیری، فرآیندی است که بر اساس آن، فرد به اکتساب قوانین، رفتار و نظام باورها و بازخوردهای جامعه یا گروه مشخصی دست می‌یابد تا بتواند در درون آنجامعه زندگی کند.
 نظام آموزشی و یا سیستم تعلیم‌وتربیت رسمی در هر جامعه، مهم‌ترین نقش را در جامعه‌پذیری افراد دارد. معلّم همواره به‌عنوان یکی از عوامل مهم جامعه‌پذیری دانش‌آموزان است. معلّم به دلیل برخورد مستقیم با دانش‌آموزان، بانفوذ در تفکرات آنان، نقش تعیین‌کننده‌ای در این راستا دارد.
 با بررسی منابع قدیمی مربوط به نظام تعلیم‌وتربیت، درمی‌یابیم که در نظام‌ تعلیم‌وتربیت سنتی، معلّم فقط محتوا را انتقال می‌دهد و دانش‌آموزان نیز آن محتوا را حفظ می‌کنند. این نوع آموزش در بیشتر مواقع با تنبیه بدنی و همچنین خشونت همراه بوده است. استفاده از نظام پاداش و جزا که متأثر از رویکرد رفتارگرایی است، موجب شرطی‌سازی و یادگیری ناپایدار در دانش‌آموزان می‌شود. اما امروزه با گسترش بحث‌ها و تحقیقات در حوزه روان‌شناسی تربیتی، پیرامون تدریس فعال، رویکردها و نظریه‌های مختلف مطرح شده است.
 امروزه به‌جای این‌که کودک را مینیاتوری از دوران بزرگ‌سالی تصور کنیم، معتقدیم که کودک دارای ویژگی‌های عاطفی، شناختی و مهارت‌های خاص خود است که در حوزه‌های مختلف روان‌شناسی (رشد، تربیتی و...) موردبررسی قرار می‌گیرند.
 یکی از رویکردهای نوین در حوزه تعلیم‌وتربیت، رویکرد ساختن‌گرایی/سازنده‌گرایی است. طبق این رویکرد، معلّم، نقش راهنما و هدایتگر را داشته و دانش‌آموز را هدایت می‌کند تا خود به ساخت دانش و تجربیات خویش بپردازد. طبق این دیدگاه، معلّم تنها رهبر اصلی و اقتدارگرای کلاس نیست، بلکه دانش‌آموزان نیز در نوشتن برنامه‌ها به معلّم کمک می‌کنند و تفاوت‌های فردی دانش‌آموزان موردتوجه قرار می‌گیرد.
 اگر نظام سنتی، ادامه می‌یافت، امروزه بین سیستم تعلیم‌وتربیت و نیازهای فراگیران و نیازهای جامعه یک شکاف جدی پدید می‌آمد. زیرا در نظام سنتی، معلّم به تفاوت‌های فردی فراگیران اهمیت نمی‌داد و دانش‌آموزان حق اظهارنظر و کسب تجارب از طریق آزمایش و به‌صورت عملی را نداشتند.
 هدف از این تحقیق، مطالعه نقش معلّم کارآمد به‌عنوان عنصر اصلی تحول ساز جامعه و ارائه راهکار به‌منظور بهسازی حرفه  معلّمی نگارنده در آینده است. به‌طورکلی، نگارنده چگونه می‌تواند هویت معلّمی خود را توانمند سازد تا پاسخگوی نیازهای حال و آینده  نظام تعلیم‌وتربیت در جامعه  دانایی محور گردد؟

چکیده پروژه پایانی دوره تربیت معلم(کارنمای معلمی)

چکیده
 برای انتقال فرهنگ و تربیت شهروند مطلوب در جهانی که مورد هجوم فرهنگ‌های مختلف قرارگرفته است، به نظر می‌رسد نقش نظام تعلیم‌وتربیت به‌عنوان نهاد آموزشی و پرورشی و نقش معلّم به‌عنوان عنصر اصلی و کلید تحول فرهنگی و آموزشی، بیش‌ازپیش اهمیت می‌یابد. در منابع قدیمی مربوط به نظام تعلیم‌وتربیت، نقش معلّم تنها به انتقال صرف محتوا محدود شده بود و فراگیران نیز تنها در حیطه  حفظیات متون درسی فعالیت می‌کردند و عملاً یادگیری مادام‌العمر شکل نمی‌گرفت درحالی‌که در تحقیقات نوین، تدریسی را می‌توان اثربخش نامید که مبتنی بر نظریه‌های جدید روان‌شناسی تربیتی، بخصوص نظریه ساختن‌گرایی باشد.
 هدف از این تحقیق، مطالعه نقش معلّم کارآمد به‌عنوان عنصر اصلی تحول ساز جامعه و ارائه راهکار به‌منظور بهسازی حرفه  معلّمی نگارنده در آینده است. به‌طورکلی، نگارنده چگونه می‌تواند هویت معلّمی خود را توانمند سازد تا پاسخگوی نیازهای حال و آینده  نظام تعلیم‌وتربیت در جامعه  دانایی محور گردد؟
 در این نوشتار، پس از مطالعه  منابع مختلف نوشتاری اعم از کتب و مقالات و استفاده از آن‌ها به شیوه  اسنادی و کتابخانه‌ای، به این نتیجه‌گیری کلی رسیدیم که یک معلّم برای بهسازی محیط آموزشی خود و مدیریت کارآمد کلاس درس، باید به آخرین یافته‌های روان‌شناسی تربیتی و روش‌های تدریس اثربخش، مجهز گردد.

واژگان کلیدی
معلّم کارآمد، نظام تعلیم‌وتربیت، تدریس اثربخش، ساختن‌گرایی

چند تصویر از طبیعت زیبای خطبه سرای تالش

به منظور بهره مندی دوستان گرانقدر از طبیعت زیبای خطبه سرای تالش،تصاویری تقدیم می گردد.

جهت مشاهده تصاویر بیشتر،به ادامه مطلب مراجعه فرمایید

حلول ماه مبارک رمضان،مبارک باد

رحلت جانسوز امام خمینی(ره) تسلیت باد

ییلاق خطبه سرای تالش در یک روز خوب بهاری

پس از روزها کلاس و خستگی دانشگاه، تصمیم گرفتم دلی هم بزنم به طبیعت و خستگی از تن برون کنم! این شد که یکشنبه 9 خرداد 1395، به‌اتفاق یکی از دوستانم، به ییلاق خطبه سرا رفتیم. طبیعت تالش آن‌قدر زیباست که زبان از وصف آن عاجز است. بهتر است به‌جای اینکه به توضیحات بپردازم، ترجیح می‌دهم که شما تصاویر را مشاهده کنید و خود به وصف این طبیعت دل‌انگیز بپردازید.

برای مشاهده تصاویر بیشتر لطفاً به ادامه مطلب مراجعه فرمایید.

یک بازخورد،یک مسیر درست

وقتی که دو سال قبل، کتاب آموزش وبلاگ نویسی را تألیف میکردم،در قسمت معرفی«بازخورد های وبلاگ»، توضیحاتی در خصوص کامنت و یا همان نظرات وبلاگ مطرح کردم. من کامنت های هر پست از وبلاگ را،یک بازخورد و یک ارزشیابی از محتوای وبلاگ می دانم.از طریق همین کامنت ها می توان محتوای وبلاگ را به سمت علاقه مندی کاربران پیش برد.

اما آن چیزی که همیشه آزارم می دهد،بحث کامنت های اسپم هست.برخی از شرکت های نرم افزاری با طراحی ربات ها و ارسال آن ها به فضای وب،موجب ارسال پیام های تبلیغاتی متعدد در وبلاگ می شوند که این امر موجب خستگی وبلاگ نویس می گردد.البته در سیستم وردپرس،روش هایی برای مسدود کردن این ربات ها وجود دارد اما در سایر سرویس های وبلاگ دهی،این امکانات محدود است.

مورد دیگری که موجب کاهش رضایت وبلاگ نویسان می شود،ارسال کامنت هایی توهین آمیز و تحقیر آلود توسط برخی از کاربران است.حقیقت این است که یک وبلاگ،همانند یک دفترچه یادداشت برخط است که در آن وبلاگ نویس برای خود می نویسد،هر آنچه را که می تواند بعد شناختی ذهنش را بر آن درج کند. ممکن است در محتوای وبلاگ،مطالبی مطرح گردد که اصلاً مورد قبول ساحت های فکری مختلف نباشد اما باید مد نظر قرار داد که افکار همه ی افراد مورد احترام است.

وبلاگ بنده حقیر نیز از این بعد، خالی از لطف نیست.در وبلاگ من هم یک فرد عزیزی با نام مستعار«یکی» با سیستم عامل Android 4.4 KitKat  و مرورگر Chrome Mobile 30.0.0.0 کامنت هایی را ارسال می کند که حقیقتاً آزار دهنده است.اما من سعی می کنم این کامنت ها را به عنوان یک «انتقاد»مد نظر قرار دهم و سعی کنم که نوشته های ایشان را برای خود عملی کنم. هر انتقادی،یک زمینه ی رشد و اعتلا را می آفریند. اما توجه به این نکته ضروری است که انتقاد باید تمام جوانب یک موضوع را مد نظر قرار دهد زیرا اگر جز این باشد،موجب توهین و تهمت است.

با آرزوی موفقیت و سربلندی برای همه ی دوستان

نه راه است این که بگذاری مرا بر خاک و بگریزی

    مرا می‌بینی و هر دم زیادت می‌کنی دردم            تو را می‌بینم و میلم زیادت می‌شود هر دم

    به سامانم نمی‌پرسی نمی‌دانم چه سر داری         به درمانم نمی‌کوشی نمی‌دانی مگر دردم

نه راه است این که بگذاری مرا بر خاک و بگریزی      گذاری آر و بازم پرس تا خاک رهت گردم